ماده 1-در این آیین نامه عبارات زیر دارای تعاریف مربوط می باشند:
الف - فلات قاره :
عبارت است از بستر، زیر بستر، کف و زیرکف مناطق دریایی ماورای دریای سرزمین ایران و درامتداد و دنباله طبیعت قلمرو سرزمینی کشور تا لبه بیرونی حاشیه فلات قاره حداکثر تا مساحت(200) مایل دریایی از خط مبدایی که برای تعیین عرض دریای سرزمینی در قوانین ایران پیش بینی شده است.
ب-منطقه انحصاری اقتصادی:
عبارت است از ناحیه ای خارج و مجاور دریایی سرزمینی حداکثر به عرض دویست (200) مایل دریایی از خط مبدا دریای سرزمینی که در آن ، کشور ساحلی دارای حقوق و صلاحیت های انحصاری در مورد منابع طبیعی و سایر صلاحیت های مربوط است.
ماده 2-ایجاد تاسیسات و انجام هرگونه عملیات مربوط از جمله :
الف-کاوش، اکتشاف، توسعه ، استخراج، تولید، انتقال و بهره برداری از نفت و گاز و سایر مواد هیدروکربورها و هر یک از انواع دیگر ذخایر و مواد معدنی موجود در بستر دریا، حفظ ، حراست، تعمیر و تکمیل تاسیسات مربوط.
ب- ساخت، احداث و استفاده از سکوهای حفاری نفتی، جزایر مصنوعی، لنگرگاه‌ها و باراندازهای ثابت و سیار، نصب چراغ های دریایی ، دکلها و کابلها و تجهیزات مخابراتی و سنجش را از راه دور و هرگونه تجهیزات و وسایل مربوط به امور یاد شده.
پ- حفاظت، بهره برداری و اداره تمامی منابع طبیعی جاندار بستر و زیر بستر دریاها و آبهای روی آن.
ت- بهره برداری از آب ، باد و جریانهای دریایی به منظور تولید نیرو.
ث-انجام پژوهش ها و تحقیقات علمی از طریق استفاده از تاسیسات ثابت و سیار دریایی.
ح-حفاظت و حمایت ازمحیط زیست دریایی.
در ناحیه فلات قاره و منطقه انحصاری اقتصادی به صورت انحصاری از حقوق حاکمیت دولت جمهوری اسلامی ایران می باشد.
ماده 10-مرجع صلاحیتدار جهت صدور مجوز برای تردد در حریم ایمنی سکوها و مستحدثات و تاسیسات نفتی دریایی، وزارت نفت ( شرکت ملی نفت ایران) و در مورد سایر تاسیسات و مستحدثات دریایی، دستگاه دولتی بهره بردار است که با هماهنگی وزارت راه و ترابری( سازمان بنادر و کشتیرانی ) نسبت به صدور آن اقدام خواهد کرد.