flag

 

 
مؤسسین و اعضاء :
 
سازمان همکاری‌های اقتصادی اکو (Economic Cooperation Organization) یک سازمان بین‌الدولی منطقه‌ای است که در سال 1985 میلادی توسط سه کشور ایران، پاکستان و ترکیه، به منظور ترویج همکاری‌های اقتصادی، فنی و فرهنگی بین کشورهای عضو تأسیس شد.
 
سازمان اکو جانشین "سازمان همکاری عمران منطقه‌ای" (RCD) است که در طول سالهای 1964 تا 1979 میلادی به طور عملی کارایی نداشت و در سال 1985 نام این سازمان به اکو تغییر یافت و دور جدید فعالیت آن آغاز شد.
 
 در سال 1992 هفت کشور دیگر به اعضای اکو ملحق شدند و به این ترتیب اکو به یک سازمان بزرگ و مهم منطقه‌ای تبدیل شد. این سازمان به لحاظ وسعت و جمعیت دومین سازمان همکاری منطقه‌ای در جهان به شمار می‌رود و مساحت تحت پوشش فعالیت آن برابر با هفت میلیون و دویست و یازده کیلومتر مربع است و بیش از سیصد و پنجاه میلیون نفر را در بر می‌گیرد.
 
 ده کشور عضو اکو عبارتند از :
 
ایران، پاکستان، ترکیه، قزاقستان، افغانستان، آذربایجان، قرقیزستان، تاجیکستان، ترکمنستان و ازبکستان
 
 اهداف :
 
 سازمان همکاری اقتصادی اکو به منظور تأمین و برقراری همکاری‌های اقتصادی فیمابین کشورهای عضو بر اساسی اصولی همچون دسترسی آزاد به بازارهای یکدیگر، دستیابی به رشد اقتصادی پایدار در هر یک از کشورهای عضو و اتخاذ سیاستها و رویه‌های مشترک تجاری در مجامع بین‌المللی در جهت کمک به رشد تجارت جهانی و اجتناب از اثرات سیاستهای تجاری ناعادلانه و پرهیز از رقابت ناسالم تجاری در بین کشورهای عضو تأسیس گردیده است.
 
اهداف اکو عبارتند از :
 
 1- توسعه اقتصادی پایدار کشورهای عضو
 
 2- رفع موانع تجاری و ترغیب تجارت بین منطقه‌ای، افزایش نقش منطه اکو در رشد تجارت جهانی و یکپارچگی تدریجی اقتصاد کشورهای عضو با اقتصاد جهان.
 
 3- توسعه زیرساختهای حمل و نقل و ارتباطات که کشورهای عضو را به یکدیگر و به سایر کشورها متصل می‌سازد.
 
 4- آزاد سازی اقتصادی و خصوصی‌سازی.
 
 5- تجهیز استفاده از منابع عمده منطقه اکو.
 
 6- استفاده بهینه از پتانسیل‌های کشاورزی و صنعتی منطقه اکو.
 
 7- همکاری منطقه‌ای جهت کنترل استفاده از مواد مخدر، حفاظت از محیط زیست و اکو سیستم و همچنین تقویت علایق تاریخی و فرهنگی بین مردم منطقه اکو.
 
 8- همکاری های مفید چندجانبه با سازمانهای منطقه ای و بین المللی.
 
 
 نشستهای مرتبط:
 
اجلاس سران مرجع سازمانهای دریایی:  Organizations) Head of Reference Marine)
 
 در نشستهای سران مرجع سازمانهای دریایی کشورهای عضو اکو، مدیر عامل سازمان بنادر و دیانوردی ریاست هیأت ایرانی را به عهده داردو تاکنون چهار نشست در این خصوص به شرح ذیل برگزار شده است :
 
 اولین اجلاس:  از تاریخ 13 لغایت 16 اکتبر سال 2003 در تهران تشکیل شد. در این جلاس در مورد موضوعات مختلف همکاری‌های دریایی میان کشورهای عضو اکو، نظیر استفاده از امکانات و خدمات پیشرفته بندری کشورهای ترانزیتی اکو توسط تمامی اعضاء و نقش فناوری اطلاعات در بهبود عملیات مدیریتی و اجرایی بنادر و زیرساختهای مربوطه و تهیه و تدوین یادداشت تفاهم عملیات نجات و تجسس دریایی در میان کشورهای عضو اکو در دریای خزر و خلیج‌فارس که توسط جمهوری اسلامی ایران پیشنهاد شده بود، بحث و تبادل نظر شد.
 
 دومین اجلاس: در نوامبر سال 2005 در شهر استانبول (ترکیه) تشکیل شد که پیشنهاد ایجاد گروه کاری جهت بررسی ساختار تعرفه‌ای حمل و نقل دریایی در منطقه اکو مطرح شد. هیأت ایرانی موافقت کرد تا شرح وظایف این گروه کاری را تهیه و تدوین نموده و میزبانی اولین اجلاس گروه کاری را نیز قبول کرد.
 
 به علاوه دراین اجلاس بر دعوت از نمایندگان بخش خصوصی برای شرکت در اجلاس آتی رؤسای مرجع سازمانهای دریایی در پاکستان تأکید شد.
 
 سومین اجلاس: با حضور هیأتهایی از افغانستان، آذربایجان، ایران، قزاقستان، قرقیزستان، پاکستان، تاجیکستان و ترکیه و همچنین هیأتی از دبیرخانه اکو در تاریخ 18 ژانویه سال 2007 در شهر کراچی (پاکستان) برگزار شد.
 
 این اجلاس توسط خانم ناهید حیدر، معاون وزیر بنادر و کشتیرانی پاکستان آغاز به کار کرد. در این نشست در مورد موضوعات مهمی بحث و گفتگو شد که اهم این موضوعات عبارتند از : ایجاد وب سایت دریایی اکو، تهیه پیش‌نویس موافقتنامه همکاری تجسس و نجات، ایجاد راهکاری برای اجرایی کردن بندهای دریایی قید شده در موافقتنامه چارچوب حمل و نقل و ترانزیت (TTFA)، افزایش همکاری‌های فنی بین کشورهای عضو و همچنین الحاق کشورهای عضو به کنوانسیون‌های بین‌المللی دریایی و ایجادیک تعرفه مشترک حمل و نقل دریایی در منطقه اکو.
 
 چهارمین اجلاس: با حضور هیأتهایی از افغانستان، آذربایجان،ازبکستان، ایران، قزاقستان، قرقیزستان، پاکستان، تاجیکستان و ترکیه و همچنین هیأتی از دبیرخانه اکو از تاریخ 16 الی 19 فوریه سال 2008 در شهر تهران برگزار شد.
 
 در حاشیه اجلاس یاد شده بخش خصوصی شرکت کننده از کشورهای عضو نیز در یک نشست مشترک شرکت کردند و پیرامون نحوه همکاریهای حمل و نقلی بین کشورهای متبوع خود بحث و گفتگو کردند.
 
 شورای برنامه‌ریزی منطقه‌ای: (Regional Planning Council (RPC
 
 اجلاس شورای برنامه‌ریزی منطقه‌ای که نقش مهمی را در انجام فعالیتهای اکو ایفا می‌کند همه ساله در محل دبیرخانه اکو در تهران جهت بررسی خط‌مشی‌ها و برنامه‌های این سازمان و به منظور بررسی گزارشهای کمیته‌های هشتگانه تشکیل می‌شود. این شورا ضمن بررسی و ارزیابی فعالیتهای سازمان گزارش وضعیت و پیشرفت پروژه‌های تصویبی، توصیه‌های لازم بررسی پیشبرد برنامه‌‌ها، هماهنگی، ‌تنظیم، تصویب، بحث و تبادل‌نظر در مورد تقدیم وقایع، اجلاسها و برنامه سالیانه را عهده‌دار می‌باشد.
 
 طرحها و برنامه‌هایی که توسط شورای برنامه‌ریزی منطقه‌ای تدوین می‌شود به شورای وزیران ارائه می‌شود.
 
 شورای هماهنگی حمل و نقل ترانزیت :  ( Transit Transport Coordination Council (TTCC
 
 جهت هماهنگ سازی مسائل حمل و نقل ترانزیت مرجعی تحت عنوان "شورای هماهنگی حمل و نقل ترانزیت" (TTCC) بررسی نظارت و اجرای موافقتنامه چارچوب حمل و نقل ترانزیت (TTFA) به وجود آمد.
 
 وضعیت این شورا از قبیل مقررات، ترکیب، وظایف و منابع بودجه آن در ضمیمه هشتم موافقتنامه چارچوب حمل و نقل ترانزیت (TTFA) مشخص شده است.
 
 درصورت بروز هر نوع اختلاف، بحث یا مطرح شدن هر نوع ادعا بین طرفهای متعاهد که ناشی از موافقتنامه TTFA و ضمائم آن و یا مربوط به آن باشد و یا درصورت نقص و انجام اعتبار آن، نتوان از طریق مشورت بین طرفین مشکل را حل و فصل نمود، ‌طرفین دعوا می‌توانند موضوع را به شورای TTCC ارجاع نمایند.
 
 شورای مذکور حداقل سالی یکبار تشکیل جلسه می‌دهد.
 
 موافقتنامه چارچوب حمل و نقل ترانزیت:(Transit Transport Framework Agreement (TTFA
 
 موافقتنامه چارچوب حمل و نقل ترانزیت (TTFA) در خلال پنجمین اجلاس سران اکو در تاریخ 9 می 1998 در آلماتی قزاقستان و ضمائم آن در سومین اجلاس وزرای حمل و نقل و ارتباطات اکو در سال 2000 در اسلام‌آباد، پاکستان توسط کشورهای عضو به امضاء رسید و از تاریخ 9 می 2006 برای کشورهای عضو لازم‌الاجرا شد.
 
 این موافقتنامه سند جامعی است که کلیه مسائل حمل و نقل جاده‌ای، ریلی و دریایی و نیز موضوعات گمرکی، تسهیلات تجاری و امور بیمه‌ای را در بر می‌گیرد.

 

 
 ضمام هشتگانه که مورد پذیرش اعضاء قرار گرفت عبارتند از :
 
 ضمیمه شماره یک : مسیرهای مقرر ترانزیتی جاده‌ای، ریلی و آبراههای داخلی
 
 ضمیمه شماره دو : حداقل مشخصات فنی جاده‌هایی که در حمل و نقل ترانزیت مورد استفاده قرار می‌گیرد.
 
 ضمیمه شماره سه : حداقل مشخصات فنی حمل و نقل ریلی که در حمل و نقل ترانزیت مورد استفاده قرار می‌گیرد.
 
 ضمیمه شماره چهار : نیازهای فنی وسایل نقلیه جاده‌ای
 
 ضمیمه شماره پنج : بیمه شخص ثالث وسایل نقلیه موتوری
 
 ضمیمه شماره شش : قوانین مربوط به حمل از طریق حمل و نقل جاده‌ای
 
 ضمیمه شماره هفت :  کنترل گمرکی
 
 ضمیمه شماره هشت : شرح وظایف شورای هماهنگی حمل و نقل ترانزیت (TTCC)
 
 وزرای حمل و نقل و ارتباطات :
 
 این اجلاس با حضور وزرای حمل و نقل و ارتباطات کشورهای عضو اکو و یا معاونین ایشان در یکی از کشورهای عضو برگزار می‌شود و از طرف جمهوری اسلامی ایران وزیر راه و ترابری در این اجلاس شرکت می‌کند.

 

سازمان بین‌المللی هیدروگرافی

INTERNATIONAL HYDROGRAPHIC ORGANIZATION

(IHO)

تاریخچه

همکاری بین‌المللی در حیطه هیدروگرافی در کنفرانسی که در سال 1899 در واشنگتن برگزار و در پی آن دو کنفرانس در سال‌های 1908 و 1912 در سن پترزبورگ تشکیل گردید ، شروع به کار نمود. در سال 1919، 24 کشور در کنفرانسی که در لندن در مورد هیدروگرافی تشکیل شد گردهم آمدند و در این کنفرانس تصمیم گرفته شد که یک ارگان دائمی بدین منظور ایجاد گردد.

نتیجه این کنفرانس، آژانس یا دفتر بین‌المللی هیدروگرافی (International Hydrographic Bureau) بود که با 19 کشور عضو کار خود را در سال 1921 آغاز نمود.

با دعوت H.S.H.Prince Albert پادشاه موناکو، مرکز اصلی این دفتر در موناکو- فرانسه مستقر گردید.

در سال 1970 که کنوانسیون بین‌الدول (کنوانسیون موجد سازمان بین المللی هیدروگرافی ) لازم‌الاجرا گردید، نام دفتر و وضعیت حقوقی آن را به سازمان بین‌المللی هیدروگرافی تغییر داد ولی مقر اصلی آن (The IHB) به طور دائم در موناکو باقی ماند.

در حال حاضر ،84 کشور عضو IHO بوده و تعدادی دیگر نیز در حال طی مراحل عضویت می‌باشند.

سازمان بین‌المللی هیدروگرافی یک سازمان مشورتی و فنی بین دولتها می‌باشد که به منظور حمایت از دریانوردی ایمن و حفاظت از محیط زیست دریایی در سال 1921 تاسیس گردید.

رسالت IHO

رسالت یا ماموریت IHO عبارت است از تسهیل تهیه اطلاعات هیدروگرافی کافی و به موقع بمنظور دریانوردی و سایر اهداف در سطح جهان از طریق هماهنگی تلاش دفاتر هیدروگرافی کشورها.

اهداف:

- هماهنگ کردن فعالیت‌های هیدروگرافی (آب نگاری و نقشه‌برداری دریایی) بین کلیه کشورهای عضو به منظور تقویت ایمنی دریانوردی.

- یکنواخت کردن اسناد و نقشه‌های دریایی

- اتخاذ روش‌های مؤثر و قابل اعتماد جهت انجام بررسی‌های هیدروگرافی

- توسعه و پیشرفت علوم مربوط به هیدروگرافی و تکنیک‌های اقیانوس شناسی

- تبادل اطلاعات فنی از طریق انتشار بولتن‌ها و سایر نشریات علمی

- امور اداری:

- امور اداری و وظایف سازمان توسط هیأت مدیره که مرکب از سه نفر عضو از ملیت‌های مختلف می‌باشند انجام می‌شود. یکی از آنها در سمت رئیس و دیگری در سمت معاون و نفر آخر با سمت دبیرکل زیرنظر رئیس انجام وظیفه می‌نماید. هیأت مدیره برای مدت 5 سال انتخاب می‌گردد.

- معمولاً نماینده رسمی هر یک از کشورهای عضو IHO مسئول هیدروگرافی ملی یا مدیر هیدروگرافی بوده و افراد فوق همراه با پرسنل فنی خود در هر 5 سال یکبار در کنفرانس بین‌المللی هیدروگرافی در موناکو شرکت می‌نمایند.

- در این کنفرانس پیشرفت‌های انجام شده توسط IHO مورد بررسی قرار می‌گیرد و برنامه‌هایی را برای پیگیری کارهای موردنیاز در طول دوره 5 ساله تصویب می‌نماید، در طول این مدت زمان یک کمیته راهبری متشکل از 3 نقشه بردار ارشد به منظور انجام کارهای فوق انتخاب می‌شوند. کمیته راهبری همراه با تعداد کمی از کارکنان که کارشناس فنی و نقشه بردار دریایی می‌باشند برنامه‌های فنی را هماهنگ نموده و توصیه‌ها و کمک‌هایی برای کشورهای عضو فراهم می‌کنند. کلیه کشورها در رسیدن به راه حل‌هایی جهت استاندارد نمودن مسائل و برنامه‌ریزی کار IHB و نیز در ارائه پیشنهادات جدید برای بررسی و تصویب آن دارای حق برابر می‌باشند. در بین دو کنفرانس، آن موضوعات معمولاً از طریق مکاتبه‌ای تکمیل می‌گردند.

- امور مالی

- هر یک از کشورهای عضو در مقابل تامین مخارج و هزینه‌های سازمان موظف به پرداخت حق عضویت می‌باشندو مبنای احتساب حق عضویت ، ظرفیت ناخالص کشتی‌های بازرگانی و دریایی بیش از 100 تن می‌باشد. بدین ترتیب هر یک از اعضاء بایستی حداقل دو سهم عضویت را پرداخت نماید ولی کشورهایی‌ که تناژ کشتی‌های آنها بالای 100000 تن می‌باشد بر حسب تناژ مربوطه بایستی سهام عضویت بیشتری را پرداخت نمایند. هر واحد سهم عضویت در بدو تاسیس سازمان معادل 2000 فرانک طلا به ارزهای معتبر جهانی بود ولی بعداً به علت افزایش هزینه سازمان و نوسانات پولی به میزان 30 درصد افزایش یافت.

- ایران با اکثریت دو سوم آراء از طرف کشورهای عضو بدون داشتن رای مخالف از تاریخ 10 تیرماه 1340 برابر با اول ژوئیه 1961 به عضویت سازمان بین‌المللی هیدروگرافی پذیرفته شد و میزان حق عضویت ایران در سال 2005 به مبلغ 51798 دلار بوده است.

- علت وجودی

- دفاتر هیدروگرافی کشورها خدماتی را برای کمک به دریانوردی ایمن و مؤثر کشتی‌ها و همچنین اطلاعات هیدروگرافی مهمی را برای استفاده دائم برای حفظ محیط زیست دریایی فراهم می‌کند. خدمات اصلی آن تهیه مقرراتی برای اطلاعات دریایی شامل نقشه‌های دریایی،‌هشدارهای دریانوردی، مسیرهای دریانوردی، اطلاعاتی برای سیستم‌های مجتمع دریانوردی و سایر خدمات می‌باشد.

- تهیه نقشه‌های دقیق و به روز شده اثرات و مزایای اقتصادی و تجاری مهمی را از طریق تسهیل تجارت و سایر فعالیت‌های دریایی فراهم می‌کند. همچنین در جلوگیری از سوانحی که ممکن است باعث از بین رفتن جان انسان‌ها و مایملک آنان شود و در آلودگی محیط زیست دریایی نیز می‌تواند کمک نماید. چون دریانوردی، امور دریایی و علوم دریایی فعالیت‌های بین‌المللی هستند ، لذا داشتن ابزاری برای هماهنگی کار آژانس‌های ملی و تولیدات و خدمات استاندارد برای فراهم کردن خدمات مؤثر در سطح جهان بسیار ضروری است. موضوعات اشاره شده فوق‌الذکر علت وجودی IHO می‌باشند.

فعالیت‌های IHB

1 - استانداردسازی

2-نقشه‌های بین‌المللی

3- توانمندسازی و همکاری‌های فنی 

4- آموزش و پرورش

5 - آب نگاری

6-بانک اطلاعاتی و نمایش دیجیتالی

7- اسناد و نقشه‌های دریایی

8- کمیسیون‌های منطقه‌ای هیدروگرافی

9 - همکاری با سازمان‌های بین‌المللی

10- آب نگاری (ژرفاسنجی) و نقشه‌های اقیانوسی

سازمان بین المللی کار
International Labour Organization (ILO)
 
تاریخچه :
 
سازمان بین‌المللی کار در سال 1919 در پایان جنگ جهانی اول در زمان تشکیل کنفرانس صلح که ابتدا در پاریس و سپس در کاخ ورسای تشکیل شد ایجاد گردید.
نیاز به تاسیس چنین سازمانی در قرن نوزدهم توسط دو صنعتگر به نام Robert Owen‌ (1853-1772) از ایالت ویلز (Wales)‌ و Daniel Legrand (1859-1783) از فرانسه مورد حمایت واقع شد.
پس از مورد بررسی قرار گرفتن موضوع تحت " انجمن بین‌المللی قوانین کار" (International Association for Labour Legislation) که در سال 1901 در شهر بازل (Basel) سوئیس انجام شد، ایده های آنها منجر به تاسیس "سازمان بین‌المللی کار" (International Labour Organization) شد که نهایتا در آوریل سال 1919 تشکیل این سازمان در کنفرانس صلح به تصویب رسید.انگیزه اولیه تاسیس این سازمان موضوع انسانیت بود. شرایط کارگران، تعداد رو به رشد آنها و بهره‌کشی از کارگران بدون توجه به سلامت، خانواده و پیشرفت آنها غیرقابل قبول بود. این موضوع به طور مشخصی در مقدمه نظامنامه تاسیس ILO مشخص شده است که بیان می‌دارد: شرایط فعلی کارگران در بر دارنده بی‌عدالتی، مشقت و غیره است که به بخش بزرگی از انسان‌ها اعمال می‌شود.
دومین انگیزه، مسائل سیاسی بود. عدم توجه به بهبود شرایط کارگران که تعداد آنها در نتیجه توسعه صنعتی روز به روز افزایش می‌یافت می‌توانست موجب ایجاد آشوب در جامعه و حتی باعث انقلاب شود.
در مقدمه بیان شده است که بی‌عدالتی موجب "آشوبی بزرگ می‌شود که باعث به خطر انداختن صلح و نظم جهانی می‌گردد."
سومین انگیزه مسائل اقتصادی بود چون تاثیر غیرقابل اجتنابی بر روی هزینه محصول داشت، هر صنعت یا کشوری که اصلاح اجتماعی را مورد تصویب قرار می‌دهد، در مقابل رقبای خود عقب می‌ماند، در مقدمه ILO‌ بیان شده است که "شکست هر ملتی در تصویب شرایط انسانی کارگران، مانعی در راه سایر مللی است که می‌خواهند شرایط کشور خود را بهبود بخشند".
دلیل دیگر برای ایجاد سازمان بین‌المللی کار توسط اعضای حافظ صلح اضافه گردید که در خاتمه جنگ کارگران به صورت جدی هم در عرصه مبارزه و هم در صنعت مورد حمایت و معاضدت قرار گرفتند. این فکر در ابتدای تاسیس سازمان بین المللی کار مطرح گردیده بود به این ترتیب که: "صلح پایدار و همیشگی فقط در صورت وجود عدالت اجتماعی می‌تواند شکل بگیرد"
اساسنامه ILO‌ بین ژانویه و آوریل 1919 توسط کمیسیون کارگری در کنفرانس صلح تدوین گردید.
کمیسیون فوق از نمایندگان 9 کشور شامل بلژیک، کوبا، چکسلواکی، فرانسه، ایتالیا، ژاپن، لهستان، انگلستان و آمریکا به سرپرستی آقای Samuel Gompers رئیس فدراسیون کارگری آمریکا تشکیل شده بود. حاصل مباحث این کشورها ، منجر به تشکیل سازمان سه جانبه شد و تنها تشکیلاتی بود که نمایندگان دولت، کارفرمایان، کارگران بدنه اجرایی آن را تشکیل می‌دادند. اساسنامه ILO‌، بخش سیزدهم (XIII) معاهده ورسای گردید.
در اولین کنفرانس بین‌المللی کار دو نماینده از دولت و یک نماینده از کارفرمایان و یک نماینده از کارگران هر کشور عضو در 29 اکتبر 1919 در واشنگتن گردهم آمدند. در اولین کنفرانس، 6 کنوانسیون بین‌المللی کار به تصویب رسید که شامل ساعت کار در کارخانه، بیکاری، حمایت از مادران، شب‌کاری زنان،‌حداقل سن و شب‌کاری جوانان در کارخانه بود.
اعضای هیأت مدیره توسط شورای اجرایی ILO‌ حاضر در کنفرانس انتخاب شدند. نیمی از آنها نمایندگان دولت، یک چهارم آنها نماینده کارگران و یک چهارم دیگر نمایندگان کارفرمایان را تشکیل می‌دادند، آقای Albert Thomas به عنوان اولین دبیرکل دفتر بین‌المللی کار (International Labour Office) انتخاب گردید که دبیر دائمی سازمان می‌باشد.
او یک سیاستمدار فرانسوی بود که علاقه شدیدی به مسائل اجتماعی داشت و یکی از اعضای دولت در دوران جنگ و مسئول رساندن تسلیحات نظامی بود. او از شروع کار خود مشوق حرکتی بسیار خوبی برای سازمان بود، در کمتر از دو سال ،16 کنوانسیون بین‌المللی کار و 18 توصیه نامه‌ به تصویب رساند.
ILO‌ در تابستان 1920 در ژنو تاسیس و راه‌اندازی شد. اشتیاقی که باعث سرعت حرکت ILO‌ بود خیلی سریع کاهش پیدا کرد.
به اعتقاد برخی از دول این کاهش به علت تعدد کنوانسیون‌ها ، نشریات منتقدانه و بودجه بالای بود. از اینرو همه چیز کاهش پیدا کرد. معهذا دیوان بین‌المللی دادگستری (International Court of Justice) تحت فشار دولت فرانسه بیانیه‌ای داد که حوزه و قلمرو ILO‌ به مقررات بین‌المللی شرایط کار در بخش کشاورزی نیز تعمیم یابد.
در سال 1926 وقتی که کنفرانس بین‌المللی کار یک سیستم سرپرستی در اجرای استانداردهای خود که امروز نیز وجود دارد، وضع نمود، نوآوری مهمی محسوب گردید. در این زمان یک کمیته کارشناسی متشکل از کارشناسان حقوقی مستقل برای بررسی گزارشات دولت‌ها و ارائه گزارش خود تشکیل گردید و مقرر شد در هر کنفرانس آن را ارائه دهد.
در سال 1932 ، پس از اطمینان از حضور سیزده ساله قوی ILO‌ در سطح جهان ناگهان آقای آلبرت توماس در گذشت، و آقای هارولد باتلر از انگلستان که از زمان تشکیل ILO‌ قائم مقامی وی را به عهده داشت، جانشین او شد و از همان ابتدا با فشار زیاد بیکاری مواجه گردید. در این دوره نمایندگان کارگران و کارفرمایان در موضوع کاهش ساعت کار با یکدیگر مقابله می نمودند.
در سال 1934 ، در زمان ریاست فرانکلین روزولت که ایالات متحده آمریکا جزو اتحادیه سازمان ملل نبود ، به عضویت سازمان بین المللی کار در آمد.
در سال 1939 ، جان وینانت آمریکایی که فرماندار پیشین New Hampshire بود ابتدا رئیس سیستم تامین اجتماعی آمریکا شد و سپس جانشین دبیرکل ILO‌ گردید، بعداً پس از استعفای هارولد باتلر‌جانشین وی شد. مهمترین کار وی آماده کردن سازمان برای جنگ قریب‌الوقوع بود.
در ماه می 1940 وضعیت در کشور سوئیس ، تهدید و منزوی کردن آن کشور در قلب اروپا در خلال جنگ بود که دبیرکل را مجبور نمود مقر اصلی سازمان را به مونترآل کانادا تغییر مکان دهد.
در سال 1941 آقای ادوارد فلان نامزد دبیرکلی ILO‌ گردید. وی آشنایی کاملی با ILO‌ داشت و در تهیه پیش‌نویس اساسنامه ILO‌ مشارکت داشت. او مجدداً نقش مهم خود را در اجلاس فیلادلفیا در کنفرانس بین‌المللی کار در اواسط جنگ جهانی دوم ایفا نمود که در این کنفرانس نمایندگان دولت‌ها، کارفرمایان و کارگران از 41 کشور حضور داشتند.
نمایندگان ، بیانیه فیلادلفیا را که ضمیمه اساسنامه بود به تصویب رساندند که در واقع منشور اهداف ILO‌ را تشکیل میداد.
در سال 1948 همچنان که ادوارد فلان ریاست ILO‌ را به عهده داشت در کنفرانس بین‌المللی کار ، کنوانسیون شماره 87 در ارتباط با آزادی انجمن‌ها و حق تشکل به تصویب رسید.
در سال 1948 یک آمریکایی به نام دیوید مورس که نقش مهمی در دستگاه‌ اجرایی هری ترومن ایفا کرده بود به عنوان رئیس ILO‌ منصوب گردید که تا سال 1970 در سمت خود باقی ماند.
در طول دوره 22 ساله خدمت وی تعداد کشورهای عضو به دو برابر افزایش یافت، و سازمان نقشی جهانی را به عهده گرفت، کشورهای صنعتی در برابر کشورهای در حال توسعه به حداقل رسید، بودجه سازمان به پنج برابر افزایش یافت و تعداد مشاغل رسمی چهار برابر گردید.
در سال 1960 سازمان بین‌المللی کار یک مؤسسه آموزشی بین‌المللی برای تحصیل کارگران در مقر اصلی در ژنو تاسیس نمود و یک مرکز آموزش بین‌المللی در سال 1965 در تورین تشکیل داد. در سال 1949، ILO جایزه صلح در نوبل را در گرامیداشت پنجاهمین سال تاسیس خود دریافت نمود.
ویلفرد جنکز انگلیسی دبیرکل ILO‌ از سال 1970 تا زمان فوت اش یعنی تا سال 1973 با مشکلات سیاسی کارگران که ناشی از مقابله شرق و غرب بود روبرو بود. دانش عمیق وی از ILO‌ باعث پشتیبانی وی در کارش بود. در حقیقت او کمک و یاور ادوارد فلان در تهیه بیانیه فیلادلفیا بود. وی یک کارشناس حقوقی مشهور بود، او در دفاع از حقوق بشر ، در روش تهیه قوانین ‌سه جانبه گرائی و قدرت معنوی ILO‌ در مشکلات و مسائل بین‌المللی،ثابت قدم بود. او کمک های بزرگی به توسعه استانداردها و مکانیزم سرپرستی کار آنها و به ویژه درارتقاء آزادی انجمن‌ها و حق تشکل‌ها انجام داد.
فرانسیس بلانچارد نماینده رسمی پیشین دولت فرانسه پس از او سرپرستی ILO‌ را به عهده گرفت. آقای بلانچارد بخش مهم شغلی خود را با ILO‌ سپری نمود و نقش بسیار مهمی در بخش توسعه همکاری‌های فنی ایفا نمود.
او از نظر سیاسی و هم از نظر اعتقاد راسخ خود از سال 1974 تا 1989 و با قدرت ، 15 سال در پست خود باقی ماند. او در جلوگیری از وارد شدن خسارت سنگین به ILO‌ در هنگامی که آمریکا انصراف خود را از عضویت در ILO‌ اعلام نمود و در حدود یک چهارم از بودجه ILO‌ کاهش پیدا کرد، موفقیت زیادی داشت.
مجدداً آمریکا در شروع کار ریگان رئیس جمهور آمریکا به ILO‌ بازگشت. در طول این دوره، سازمان بین‌المللی کار با عزمی راسخ کار روی موضوع حقوق بشر را دنبال نمود. از اینرو ILO‌ نقش بزرگی در صدور اعلامیه آزادی بردگان لهستان از دیکتاتوری موجود از طریق حمایت و در حقانیت و مشروعیت اتحاد و یکپارچگی بر اساس کنوانسیون 87 درارتباط با آزادی انجمن‌ها که لهستان در سال 1957 آن را تصویب نمود، ایفا کرد.
در سال 1989 ، میشل هانسن وزیر پیشین امور استخدامی و کارگری و خدمات غیردولتی بلژیک، اولین دبیرکل دوران جنگ سرد شد. در سال 1993 مجدداً به دبیرکلی انتخاب گردید، او نشان داد که نخستین مسئولیت وی با تمام اختیارات معنوی، مهارت‌های تخصصی و اثربخشی اداری که ILO‌ در طول 75 سال ارائه داد،‌هدایت ILO‌ به سوی قرن بیست و یکم است. در مقابل چالش‌های جدید، او در نظر داشت ابزاری در اختیار ILO‌ قرار دهد که نقش کاملی در شوراهای بین‌المللی عمده در موارد اقتصادی و توسعه تامین اجتماعی ایفا نماید تا بتواند عدالت اجتماعی را در قلب اندیشه‌ها قرار دهد.وی ILO‌ را در مسیری قرار داد که فعالیت‌ها و منابع را به سوی غیرمتمرکز شدن در خارج از ژنو و تحت سیاست مشارکتی ILO‌ انجام شود.
در چهارم مارس 1999 ، Juan Somavia‌ که حرفه وکالت را داشت جایگاه نهمین دبیرکلی ILO‌ را بدست آورد. آقای سوماویا مشاغل بسیار برجسته و طولانی در امور بین‌المللی و خصوصی و خدمات را تجربه کرده بود و همزمان رئیس شورای آماده سازی جهانی برای توسعه تامین اجتماعی (تشکیل شده در 1995 در کپنهاگ) و رئیس امور اقتصادی سازمان ملل و شورای تامین اجتماعی (از سال 1993 تا 1994) بود. او پست سفیر کشور شیلی را نیز به عهده داشت و به عنوان مشاور وزیر امور خارجه شیلی در امور اقتصادی و اجتماعی کار می‌کرد. او در 21 آوریل 1941 به دنیا آمد و درجات تحصیلی خود را در حقوق و اقتصاد از دانشگاه کاتولیک شیلی و دانشگاه پاریس کسب نمود.
 
:ژان سوماویا دبیرکل سازمان بین المللی کارمی‌گوید
عدالت اجتماعی بهترین راه برای حصول اطمینان از صلح پایدار و ریشه‌کن کردن فقر و تهیدستی است و من اعتقاد دارم اگر مردم با همدیگر بوده و سازماندهی شوند و نیروهایشان یکپارچه شود می توانند صدایشان را به گوش دیگران برسانند.
سازمان بین‌المللی کار، کار شایسته و آبرومند و معیشت، امنیت و استاندارد زندگی بهتر برای مردم چه در کشورهای فقیر و چه در کشورهای غنی را سرلوحه کار خود قرار داده است.
ILO‌ برای نائل شدن به اهداف خود، از طریق ارتقاء حقوق افراد در کار، ترغیب فرصت‌ها برای استخدام آبرومندانه، ارتقاء پوشش‌های اجتماعی و تقویت تبادل نظر و گفتگو در موضوعات کاری، اقدام می‌نماید.
ILO‌ محل اجلاس‌های بین‌المللی در خصوص موضوعات کاری در سطح جهان می‌باشد.
وجود کارشناسان خبره در کار به ویژه در بخش‌های مهم وحساس ، نقش مهمی در دسترسی به توسعه اقتصادی و پیشرفت دارد. ماموریت اصلی ILO‌ کمک به کشورها در دستیابی به انجمن‌هایی است که بتوانند دمکراسی را در آن کشورها برای افراد ایجاد نمایند.
ILO‌ استانداردهای بین‌المللی کار را در شکل کنوانسیون‌ها و توصیه‌نامه‌ها با در نظر گرفتن حداقل استانداردها درباره حقوق کارگری، آزادی انجمن‌ها، حق تشکل، داد و ستد، الغای کار اجباری، فرصت‌ها و رفتار برابر و سایر استانداردهای مربوط به موضوعات کاری ، تنظیم و تدوین می‌نماید.
کارهای گوناگون ILO‌ در 4 هدف استراتژیک به صورت ذیل جمع‌بندی گردیده است:

1- ارتقاء و واقعیت بخشیدن به استانداردها و اصول اساسی حقوق کاری
2- ایجاد فرصت‌های بیشتر برای زنان و مردان برای دستیابی به استخدام آبرومند و حقوق مکفی
3- ارتقاء پوشش‌های اجتماعی و مؤثر برای همه
4- تقویت سه جانبه گرایی و گفتگوهای اجتماعی

 

 انجمن بین المللی چراغهای دریائی

به منظور تداوم بخشیدن به فعالیتهای مربوط به چراغهای دریایی و علائم کمک ناوبری شرکت کنندگان در کنفرانس بین المللی چراغهای دریایی در هلند در سال 1955 که هر پنج سال یکبار برگزار می گردد به اتفاق آراء تاسیس دبیر خانه دائمی را مورد تصویب قرار داده و متعاقب آن انجمن بین المللی چراغهای دریائی از سال 1957 رسما" فعالیت خود را آغاز نمود .

انجمن بین المللی چراغهای دریائی که اختصارا" IALA نامیده می شود و مقر آن در پاریس است . در حال حاضر دارای 80 عضو وابسته از سازمانهای مسئول چراغهای دریائی در سراسر جهان ، 27 عضو وابسته از بنادر مهم دنیا و حدود 48 عضو از کارخانجات و موسسات تولید کننده علائم کمک ناوبری بعنوان عضو صنعتی است .

اهداف انجمن شامل موارد مشروحه زیر می باشد :

تشویق وترغیب مداوم مسئولین در بکار گیری علائم کمک ناوبری مناسب به منظور بالا بردن ایمنی هرچه بیشتر تردد دریایی .

تشکیل کمیته هائی بمنظور بررسی مشکلات و ارائه پیشنهادات به موسسات علائم کمک ناوبری در زمینه فنی و تشکیلاتی.

برگزاری کنفرانسهای علمی با همکاری و مشارکت سازمانهای مسئول به منظور تبادل اطلاعات و بررسی فعالیت ها .

انتشار نشریه ، فرهنگ لغات تخصصی و آمار و اطلاعات .

IALA یک انجمن فنی بین المللی غیر انتفاعی است که در سال 1957 تأسیس گردید و وظایف آن تشکیل گردهمائی برای مسئولین و سازندگان وسائل کمک ناوبری دریانوردی و مشاورت در کلیه بخش های مربوطه در جهان و تلاش در جهت ترغیب آنها برای تبادل نظر در تجربیات و دستاوردهای آنها می باشد .

IALA اعضاء خود را به تلاش در همکاری با یکدیگر برای هماهنگی وسائل کمک ناوبری در سطح جهان ترغیب می نماید و از تردد ایمن، سریع و مقرون به صرفه بودن کشتیها وحفاظت از محیط زیست دریایی اطمینان حاصل میکند . با در نظر گرفتن نیازهای دریانوردان ، توسعه تکنولوژی و الزامات و محدودیت های ارگانهای مسئول کمک ناوبری ، IALA اقدام به تشکیل کمیته های فنی با اعضا یا کارشناسانی از سر تا سر جهان نموده است.

اهداف کار این کمیته ها ، توسعه کارگاههای استانداردهای عمومی از طریق نشریات حاوی راهکارها وتوصیه نامه های IALA می باشد . با این کار اطمینان حاصل می شود که دریانوردان دارای وسائل کمک ناوبری ای هستند که منطبق با نیاز های فعلی وآینده آنها میباشد. بنابراین IALA به کاهش سوانح دریایی و افزایش ایمنی جان و اموال افراد و نیز در حفاظت از محیط زیست دریایی کمک میکند . در عین حال IALA کشورها را به منظور کمک به کشورهای در حال توسعه ، برای استفاده از تکنیکهای جدید وسائل کمک ناوبری، به همکاری ترغیب می نماید.

ساختار 

الف- شورای IALA

شورای IALAمرکب از 18 عضو انتخابی و دو عضو انتصابی می باشد. اعضای شورا توسط مجمع عمومی بوسیله اعضای ملی IALAانتخاب می شوند.

ب-کنفرانسهای IALA

IALA هر چهار سال یکبار کنفرانسهای عمومی برگزار میکند. در این کنفرانسها از تمامی اعضای IALAو اعضای انتخابی که به وسائل کمک ناوبری کمک می کنند ، دعوت بعمل می آید.

در این کنفرانسها ، مباحث کلی در خصوص جنبه های مختلف کمک ناوبری از قبیل ترتیب کمک به امور ناوبری، مدیریت ترافیک شناورها، مهندسی و غیره صورت می گیرد. همچنین مباحثی روی کار انجام شده در طول چهار سال گذشته صورت می گیرد. از کلیه اعضاء دعوت می شود که گزارشاتشان را جهت بررسی و مذاکره ، ارائه نمایند.

درطول کنفرانس، IALA یک مجمع عمومی دارد که در آن سیاستهای کلی اتحادیه و اعضای جدید شورا تعیین می شوند. همچنین در خلال کنفرانس ، توسط کمیته اعضای صنعتی یک نمایشگاه صنعتی ترتیب داده میشود.

آخرین کنفرانس IALA در هاوائی ایالات متحده آمریکا در فوریه 1994 بنا به دعوت گارد ساحلی ایالات متحده آمریکا برگزار شد و کنفرانس بعدی در هامبورگ آلمان از نهم تا نوزدهم ژوئن 1998 بنا به دعوت وزارت حمل و نقل آلمان فدرال برگزار شد.

ج- کمیته مهندسی

این کمیته مرکب از متخصصین حدود 20 کشور می باشد. این کمیته سالی دوبار تشکیل جلسه میدهد.

این کمیته با تمامی ابعاد مهندسی وسائل کمک ناوبری سرو کار دارد. موضوعات کاری این کمیته شامل طرحهای کامپیوتری راهنمای شناورها و تجهیزات آنها. حفظ موضوعات و توسعه کنترل از راه دور و سیستمهای نظارتی می باشد.

این کمیته همچنین در زمینه توسعه نظارت در منابع انرژی بویژه سیستمهای انرژی خورشیدی و سیستمهای تقویتی مربوط به آنها مسئولیت دارد.

د- کمیته عملیاتی

این کمیته کارشناسان را از بیش از 20 کشور دور هم جمع می کند و سالی دو بار تشکیل جلسه می دهد.

کمیته عملیات مسئولیت گسترده ای در رابطه با مسائل مربوط به مدیریت خدمات کمک ناوبری و در صورت ضرورت برای تهیه استانداردهای کیفی بر اساس ضروریات استانداردهای کیفی بین المللی 9001 ISO و 9002 ISO بر عهده دارد.

این کمیته ، همچنین مسئول به روز رسانی راهنمای کمک ناوبری معروف به IALA NAVGUIDE می باشد. این راهنماء برای اولین بار در سال 1990 منتشر شد. چاپ دوم آن در سال 1994 منتشر شد و پیش بینی می شود که چاپ جدید هر چهار سال یکبار ارائه شود. مسائل دیگری نیز توسط کشورهای عضو برای مطالعه در این کمیته می تواند ارائه شود.

ﻫ- کمیته ناوبری رادیویی

کمیته ناوبری رادیویی موضوعات مربوط به الزامات مقررات و استفاده از رادیو برای کمک به ناوبری و سیستمهای ناوبری رادیویی مربوطه را مورد مطالعه قرار میدهد ، بویژه کمیته فوق اثرات عملیاتی وسائل جدید ناوبری رادیویی و سیستمهای ناوبری رادیویی را مورد تجدید نظر قرار میدهد و توصیه فنی و عملیاتی در زمینه چنین تحولاتی به نفع کشورهای عضو IALA ارائه می نماید. این کمیته سالی دو بار تشکیل جلسه می دهد و در آن حدود 25 نفر شرکت می نمایند.

و- کمیته خدمات ترافیک شناورها (VTS)

این کمیته ، موضوعات مربوط به برنامه ریزی، اجرا و عملیات خدمات ترافیک شناورها و سیستمهای گزارش دهی کشتی را مورد توجه قرار میدهد و با اعضایی که در پی پیشرفت خدمات ترافیک شناورها هستند و همچنین قابلیت اینگونه خدمات را افزایش میدهد سیستم مشاوره برقرار می نماید.

این کمیته سالی دو بار تشکیل جلسه می دهد و حدود 32 نفر در آن جلسات شرکت می نمایند. حدوداً نیمی از شرکت کنندگان در جلسات کمیته از دیگر سازمانهای بین المللی از قبیل IAPH ، IMPA ، EHMA می باشند.

ظ- کمیته اعضای صنعتی (IMC)

این کمیته مرکب از 5 عضو می باشد که از میان اعضای صنعتی IALA انتخاب می شوند. اعضای کمیته در مجمع عمومی اعضای صنعتی اتحادیه که همزمان با کنفرانس چهار سال یکبار IALA برگزار می شود، انتخاب می شوند.

این کمیته نمایندگی اعضای صنعتی را در اتحادیه بعهده داشته و شورای IALA نقش نظارتی دارد. این کمیته نمایشگاه صنعتی را که با همکاری کشور میزبان همزمان با کنفرانس IALA برگزار می شود. ترتیب می دهد.

این کمیته مسئول به روز رسانی اعضای صنعتی و اسنادی که اطلاعات مفصلی را در مورد کارخانجات عضو IALA و تولیداتشان ارائه می دهند، می باشد.

1- ایران و IALA

ایران در سال 1957 (1336) به عضویت انجمن بین المللی چراغهای دریائی در گروه A پذیرفته شد و از آن پس سازمان بنادر و دریانوردی مسئول تأمین و نگهداری علائم و چراغهای دریائی در آبهای ایران گردید که با توجه به موقعیت حساس تنگه هرمز و خلیج فارس و دریای عمان از نظر کشتیرانی و لزوم تقویت ایمنی دریانوردی و جلوگیری از تصادم در دریا ، همکاری سازمان با انجمن بین المللی چراغهای دریائی و استفاده از تجارب و پیشرفتهای فنی و هماهنگی های لازم با آنها حائز اهمیت خواهد بود. ضمناً لازم به توضیح است که تا قبل از سال 1976 امور مربوط به سرویس و نگهداری چراغهای دریائی توسط یک شرکت انگلیسی به نام خدمات علائم کمک ناوبری خاورمیانه ( که اختصاراً MENAS نامیده می شود ) که طرف قرار داد سازمان بنادر و دریانوردی بود صورت می گرفت و پس از آن با خلع یدکامل شرکت مذکور ، سازمان بنادر و دریانوردی راساً مسئولیت کلیه امور را عهده دار گردید. در ضمن میزان حق عضویت ایران در سال 1995 ، 57500 فرانک فرانسه بوده است.