رشته: روابط بین الملل
مقطع: کارشناسی ارشد
سال دفاع: 1393
دانشگاه آزاد اسلامی، واحد زنجان
چکیده :
نقش صنعت حمل و نقل دریایی در تبادلات تجاری بین المللی و پیشرفت سریع و روند رو به رشد این صنعت به جایگاهی رسیده است که توسعه حمل و نقل به عنوان اصلی‌ترین سیستم توسعه همه جانبه در کشورها شناخته شده، و در حال حاضر بیش از 90% جابجایی کالا از طریق دریا ها و راه های آبی صورت می‌گیرد. در کشور پرتوان جمهوری اسلامی ایران، علیرغم الحاق به تعداد قابل توجهی از کنوانسیونهای بین المللی مرتبط، هنوز موانعی بر تایید کلی این کنوانسیون وجود دارد. در واقع دولت ایران، کنوانسیون 1982 حقوق دریاها را امضا نموده است، اما طی چند سال گذشته همواره از تصویب آن امتناع نموده و هیچ طرح یا لایحه ای در دولت و مجلس برای تصویب آن ارائه نشده است. در این پژوهش تلاش می شود با تمرکز بر نقش محوری این کنوانسیون به عنوان مرجع اصلی قوانین و الزامات در حوزه دریانوردی، برخی تردیدهای حقوقی، سیاسی و اقتصادی ایران نسبت به کنوانسیون های دریایی و کنوانسیون مزبور که در آثار و گفتار ناظران سیاسی، اقتصادی و حقوقی بازنمود داشته واکاوی شده و دلایل عدم تصویب کنوانسیون مورد بررسی قرار گیرد. برخی از این تردیدها عبارتند از موضوع حل اجباری اختلافات اعضای کنوانسیون بخصوص در اختلافات ایران و امارات متحده عربی بر سر جزایر سه گانه، موضوع عبور کشتی های نظامی از دریای سرزمینی و نیز مسأله عبور ترانزیتی از تنگه های بین المللی که از نظر نظامی، سیاسی و اقتصادی در منطقه خلیج فارس و تنگه هرمز و نهایتاً موضوع تحدید حدود مناطق دریایی. بر اساس فرضیه این تحقیق، محدودیت‌های سیاسی و اقتصادی از اصلی‌ترین عوامل موثر در عدم تصویب کنوانسیون حقوق دریاها توسط جمهوری اسلامی ایران محسوب می‌شود و تلاش می‌شود با واکاوی و تحلیل آنها، تصویری علمی از این مساله ارائه گردد.
این پایان‌نامه با حمایت مالی سازمان بنادر و دریانوردی به انجام رسیده است.